er was een tijd dat ik meer schreef. in notitieboeken, online. er was eens livejournal.
livejournal maakte plaats voor blogger. dat was anders. minder fragmentarisch, minder nu. mijn livejournal berichten waren impulsief en een beetje geheim omdat ik zelf kon kiezen wie er mee mocht lezen. de berichten op mijn eerste blogspot-blog gingen alleen over lezen, en boeken. ik was minder aanwezig, misschien omdat schrijven op dit platform minder verborgen voelde. niet langer in een grot. minstens eens in de twee weken plaatste ik een blogpost over iets dat ik had gelezen.
onlangs begon ik me af te vragen waarom mijn schrijfgedrag is veranderd, waarom ik ben gestopt met bloggen. die vraag was symbolisch. ik hoefde er niet lang over na te denken: ik deed het mezelf aan door mijn tijd in andere dingen te steken. andere interesses. ik vind nu: ik leidde mezelf af.
af-leiden. wegleiden.
zeven jaar geleden begon ik te tekenen, & te experimenteren met allerlei soorten verf. beeldende dingen. ik denk dat ik verandering nodig had en dat deze verandering de meest haalbare was, in ieder geval zo voelde. een aantal jaren later verhuisde ik, maar alsnog/ wederom werd ik omringd door doeners, terwijl ik een denker/ dromer ben. kortom: ik liet mijn lezen en schrijven los en daarmee ook mezelf.
vorig jaar ging ik ineens piano spelen.
dit jaar een pluktuin.
en maar zeuren dat ik het schrijven, het lezen zo mis.
*
ik weet dat als iets echt belangrijk voor je is, je er zo veel mogelijk tijd aan moet besteden.
ik denk dat ik niet altijd begrijp hoe belangrijk mijn lezen en schrijven voor me is. ik beschouw het nu als een manier om mijn relatie met mezelf in stand te houden. maar het is meer dan dat.
ik ben nu zesendertig jaar oud en dat betekent dus dat ik ouder aan het worden ben. leeftijd speelt een rol in die zin dat een mens ervaringen opdoet. ik begrijp nu dat het niet vanzelfsprekend is dat schrijven een impuls is die aan een mens blijft trekken.
eh. dat schrijf ik op en tegelijkertijd weet ik dat ik niet weet of dat waar is.
ik bedoel: ik denk dat iedereen die impuls kent, dat iedereen een passie ergens voor heeft, en dat het niet vanzelfsprekend is om daar naar te luisteren. om het niet te negeren. om jezelf niet af te leiden met andere dingen.
laat ik het zo opschrijven: schrijven is iets dat ik altijd doe. net als lezen. er hoort echter een bepaalde intensiteit bij die ik de laatste jaren niet kon opbrengen. ik was te moe van andere dingen om genoeg energie over te houden voor die intensiteit. dat houdt onder andere in dat ik niet in de gaten had waar mijn nieuwsgierigheid om vroeg.
ik nam mijn schetsboeken en aquarelverf serieuzer dan mijn (notitie)boeken.
waarom dacht ik al die afleidingen nodig te zijn? waarom leidde ik mezelf af? en waarvan? lezen en schrijven? waarom?
deze blogpost is een poging om iets weg te werken, of af te sluiten. bezweren, misschien. maar ik ben bang dat het een vorm van schrijven is die ik zal blijven herhalen. het is een poging naar mezelf toe te schrijven, mezelf te laten weten dat dit plaats vindt en dat het eerder plaats heeft gevonden. ik wil niet dat het nog een keer gebeurt maar meestal negeer ik de signalen, negeer de signalen, negeerde signalen.
ik nam het niet serieus. het is een vorm van geweld. niet-schrijven is een vorm van zelfbeschadiging.
ik merk dat mijn schrijven en daarmee mijn denken (hierboven schreef ik ergens dat ik me afvroeg waarom ik ben gestopt met bloggen en ik wilde ook schrijven gestopt met denken maar dat moet hier staan. ik stopte mijn denkproces(sen) en zakte weg in een poel van onzin, een poel van niet-van-mij) — ik merk dat mijn schrijven en denken heel hard moeten werken om weer gevoel te krijgen voor hoe dat ook alweer ging, jaren terug.
maar het komt terug.
