lightning nearby

2 september

het is september maar diep, diep zomer. de caravan heeft zich gevuld met de warme lucht van buiten. grotendeels in schaduw maakt verschil maar uiteindelijk valt er niets tegen te doen. het was vandaag 29°C. nauwelijks wind. vanavond, vannacht, kans op regen, onweer. het is 16.58 uur, bijna tijd om eten te maken.

licht golft over mijn kussen.

ik lees Kathleen Jamie's Cairn en het is weer prachtig. ze schrijft al vele jaren en it shows, ze kan zo veel zeggen met weinig woorden. net zo goed is ze in het oproepen van beelden die niet per sé nieuw zijn of uniek maar wel zo voelen vanwege haar keuze in woorden. ik denk dat ze goed is in weglaten. en suggestie. en zien wat door velen voor lief wordt genomen.

het boek bevat tekeningen van Miek Zwamborn, dat wist ik niet toen ik het kocht maar, ja, natuurlijk kennen zij elkaar.

(een schets in een pocket moleskine cahier (nieuwe liefde). ik was een paar dagen bij de zee. vlieland.
ik ben nog niet geheel wedergekeerd.)

*

19.53 uur. de zon nog boven de horizon. lightning nearby, waarschuwt de laptop. ik hoor het niet. zie wolken die de intens oranje kleur van de zon (groter nu dan overdag) absorberen, de vermenging van kleuren resulteert in een zacht perzikroze. ik ben gewend aan een open uitzicht, tuur nu tussen talloze beukentakken en- bladeren door. zie ik grijs? de zon is aan het verdwijnen achter, wederom, groen van bomen, struiken, het is schemer, schijn. over negentien minuten gaat de zon onder. ik hoor niets behalve vliegtuigen en autoverkeer. een nichtje en haar vriendin, een kruiwagen. kalkoenen, kippen, eenden, bewegen richting hun nachtverblijf. de varkens scharrelen nog wat rond.

ik hoor iets.
ik ga mijn laarzen binnen zetten. (20.18 uur.)
de kleur verdwijnt uit de lucht. de zon heeft deze dag verlaten.

9 augustus 2024

ik las onlangs in zeer korte tijd veel boeken die bezit van me namen, me overspoelden. niet eerder kon ik zo veel lezen. hele middagen, avonden. het voelt mysterieus. titel na titel, allemaal somehow connected, voelde speciaal voor mij geschreven. ik was uitgehongerd, deze boeken voedden me. voeden me.

ik las 

hermit, jade angeles fitton 

after sappho, selby wynn schwartz 

orlando, virginia woolf 

love letters, virginia woolf & sackville west 

committed, suzanne scanlon 

heroines, kate zambreno 

sister outsider, audre lorde 

a horse at night. on writing, amina cain 

promising young women, suzanne scanlon 

ik leef nu met de kater; ik zwom in een zee van titels, aangeraden in de boeken die ik las, maar nu moet ik het ineens weer zelf uitzoeken. 

(after sappho liet me orlando en love letters bestellen, deed me denken aan kate zambreno die me herinnerde aan suzanne scanlon wiens werk ik nog steeds niet had gelezen; scanlon stuurde me naar audre lorde en amina cain—) 

ik wil renee gladman lezen maar weet niet waar te beginnen. 

ik wil meer amina cain lezen. 

(basically alles van dorothy project.) 

audre lorde maakte zo’n indruk met sister outsider dat ik alles van haar wil gaan lezen, ik bestelde your silence will not protect you en zami: a new spelling of my name. a biomythography. de eerstgenoemde titel blijkt sister outsider zijn, inclusief selected poetry; ik stuur het terug en bestel binnenkort haar cancer diaries en poëzie. zami lees ik nu. 

stuk voor stuk zijn het boeken die heftig onderzoekend zijn. eigenlijk over schrijven gaan. eigenlijk over een schrijvend leven gaan. hoe te leven als vrouw. hoe leef je een ander leven dan wat ‘normaal’ heet te zijn. 

(mijn obsessie voor die vragen, jaren geleden. hoe moet je leven? hoe moet je schrijven?) 

ik wil een leven vol boeken. ik wil boeken die me helpen met schrijven. nee, niet helpen; die me dwingen te schrijven. ik heb aldoor het gevoel dat ik keer op keer tegen dezelfde muur op bots. ik weet niet wat die muur daar doet. ik krijg ‘m niet kapot. hoe schrijf ik over die muur zonder het aldoor over een muur te hebben. hoe weet ik wat geschreven moet worden. ik schrijf en schrijf en heb nooit het gevoel geschreven te hebben. 

op de laatste pagina’s van a horse at night schrijft amina cain: 

i have never been able to force myself to write about anything, or to avoid anything for that matter, and i don’t think i ever will, so i’ll just see what keeps arising, how i approach the difficulties of being alive in this particular moment. 

ik vraag me af wat het is dat ik negeer. al die vragen, maar het voelt alsof ieder antwoord een cliché is. rage against cliché. the answer to rage is catastrophe. (anne carson in ‘variations on the right to remain silent’.) 

ik kwam een tekst tegen die ik zes jaar geleden schreef, kort voor ik feitelijk stopte met schrijven. het druipt van mijn onmacht te schrijven over iets dat me fascineert. dat gebeurt vaak bij het werk van anne carson; ik weet nog hoe ik me voelde, onbekwaam, ik begreep er niets van, het was een totaal mysterie waarom ik zo van haar woorden hield, houd, waarom die tekst (float, een bundeling die ook ‘variations’ bevat, is sowieso fantastisch, ik weet dat het meer woorden, teksten bevat die me op een soortgelijke manier uit het veld sloegen maar het zit ergens in een doos (ik verhuis binnenkort naar een caravan) en ik weet niet in welke doos) zo mysterieus en wijs en intens is—ik wilde, moest, iets met de tekst, met de ervaring, ik kon het niet zomaar laten gaan, loslaten—

alsof het zou verdwijnen. (zoals het nu is verdwenen in een van de vele dozen.) maybe i was (am) *just* drawn to certain words. rage. cliché. catastrophe. chaos.

alle genoemde boeken, hierboven; allemaal las ik ze met een angst dat de woorden zouden verdwijnen na ze te hebben gelezen. bang niet goed genoeg te lezen, het gevoel dat de boeken een ondergronds bestaan bevatten die ik niet kan bereiken. 

de onmacht komt in alle hevigheid terug. de muur.

scribbling sisters

1 augustus 2024

oh, amina cains a horse at night is deceptively thin. ik heb tot nu toe ongeveer twintig pagina's gelezen maar het voelt alsof ze ook dingen schrijft, heeft geschreven, die niet op papier staan. misschien the ghosts of former drafts, maar ik denk dat haar schrijven dense is zonder dat expres te willen zijn. ze verbergt haar bedoelingen en ideeën niet onder een lading nonsens—en toch is er van alles mogelijk, zoveel ruimte. waarmee ik bedoel dat ze de lezer niets oplegt.

(“we project our own self, what we want and what we want another person to be.” p25
“i project what i want, what i'm obsessed with, onto my writing more than any other place.” p26)

wat me zo boeit is dat schrijvers als cain en suzanne scanlon (ik lees nu, na onlangs committed te hebben gelezen, scanlons promising young women) zichzelf in hun werk niet verbergen. misschien is dit de invloed die kate zambreno's heroines (ik herlas het vorige maand en dat was een goed idee, ik was vergeten hoezeer het over schrijven zelf gaat) op mij heeft—maar het is een opluchting, ik ben blij te zien dat het mogelijk is; dat de woorden niet weggebackspaced zijn; dat er geen how-to blijkt te zijn als het om schrijven gaat—dat er geen antwoord is op die vraag die me altijd bezig hield maar me er niet van weerhield te schrijven: hoe moet je schrijven? (een andere vraag waarnaar ik obsessief een antwoord zocht: hoe moet je leven? dezelfde vraag. het zelfde (non)antwoord.) schrijven doe je door te schrijven. altijd, schrijven.

they who found their voice, or a way towards it, by blogging. so much writing.
scanlon en cain being zambreno's “scribbling sisters”.

de laatste pagina's van heroines.
urging us, her “scribbling sisters”, to write “our own selves”.
urging us to “refuse to self-immolate”:

“i think what publishing can do is help cement one's own self-identity as a writer—one can do without it, of course, but eventually most writers feel some need for readers, for a communion with the outside. but perhaps the internet has changed this—perhaps the very act of having readers now makes authors of us. self-published, xeroxed in zines, blogged on livejournal, later tumblr, wordpress, xanga, blogger, in micropresses, in comments sections, we write in the margins.

the girl-student with her marilyn monroe purse who told me she wanted to write, desperately—but didn't have an agent. this is the idea we need to destroy. we need to foster our own method of agency.

we cannot wait around to be discovered. if you can't write masterpieces why write? the doctors said to zelda. (..) the point, perhaps, is to write—by god to write—to write and refuse erasure while we're living at least—and to use up all the channels possible through which to scream, to sing, to singe. all of these things. to write because we desire to, because we need to—and to refuse to be ignored. or stopped.

(..) the only way our narratives will be told is if we write them ourselves. i urge you to write your own selves, your true and complicated selves. my scribbling sisters. we are amateurs. we are dilettantes. we are all those terms they use to dismiss the girl writing. we need, perhaps, to reclaim these terms, as well as these categories of minor or outsider or illegitimate.

if i have communicated anything to you i hope it is the absolute urgency to write yourself, your body, your own experience. the absolute necessity for you to write yourself in order to understand yourself, in order to become yourself. i ask you to fight against your own disappearance. to refuse to self-immolate. or to launch yourself as a burning, glorious spectacle into outer space. to scratch yourself out and begin again, to die and resurrect.

a different sort of nerve is needed. to say fuck you to these internal and social prohibitions dictating what literature should be about. fuck you to the objective correlative. fuck the canon. fuck the boys with their big books.

for, after all, we must be our own heroines.” (zambreno/ heroines (semiotext(e)2012), p295-297)

21 juli 2024

er was een tijd dat ik meer schreef. in notitieboeken, online. er was eens livejournal. 

livejournal maakte plaats voor blogger. dat was anders. minder fragmentarisch, minder nu. mijn livejournal berichten waren impulsief en een beetje geheim omdat ik zelf kon kiezen wie er mee mocht lezen. de berichten op mijn eerste blogspot-blog gingen alleen over lezen, en boeken. ik was minder aanwezig, misschien omdat schrijven op dit platform minder verborgen voelde. niet langer in een grot. minstens eens in de twee weken plaatste ik een blogpost over iets dat ik had gelezen. 

onlangs begon ik me af te vragen waarom mijn schrijfgedrag is veranderd, waarom ik ben gestopt met bloggen. die vraag was symbolisch. ik hoefde er niet lang over na te denken: ik deed het mezelf aan door mijn tijd in andere dingen te steken. andere interesses. ik vind nu: ik leidde mezelf af.

af-leiden. wegleiden.

zeven jaar geleden begon ik te tekenen, & te experimenteren met allerlei soorten verf. beeldende dingen. ik denk dat ik verandering nodig had en dat deze verandering de meest haalbare was, in ieder geval zo voelde. een aantal jaren later verhuisde ik, maar alsnog/ wederom werd ik omringd door doeners, terwijl ik een denker/ dromer ben. kortom: ik liet mijn lezen en schrijven los en daarmee ook mezelf.

vorig jaar ging ik ineens piano spelen.
dit jaar een pluktuin.

en maar zeuren dat ik het schrijven, het lezen zo mis.

*

ik weet dat als iets echt belangrijk voor je is, je er zo veel mogelijk tijd aan moet besteden. 
ik denk dat ik niet altijd begrijp hoe belangrijk mijn lezen en schrijven voor me is. ik beschouw het nu als een manier om mijn relatie met mezelf in stand te houden. maar het is meer dan dat.

ik ben nu zesendertig jaar oud en dat betekent dus dat ik ouder aan het worden ben. leeftijd speelt een rol in die zin dat een mens ervaringen opdoet. ik begrijp nu dat het niet vanzelfsprekend is dat schrijven een impuls is die aan een mens blijft trekken. 
eh. dat schrijf ik op en tegelijkertijd weet ik dat ik niet weet of dat waar is.
ik bedoel: ik denk dat iedereen die impuls kent, dat iedereen een passie ergens voor heeft, en dat het niet vanzelfsprekend is om daar naar te luisteren. om het niet te negeren. om jezelf niet af te leiden met andere dingen.

laat ik het zo opschrijven: schrijven is iets dat ik altijd doe. net als lezen. er hoort echter een bepaalde intensiteit bij die ik de laatste jaren niet kon opbrengen. ik was te moe van andere dingen om genoeg energie over te houden voor die intensiteit. dat houdt onder andere in dat ik niet in de gaten had waar mijn nieuwsgierigheid om vroeg.

ik nam mijn schetsboeken en aquarelverf serieuzer dan mijn (notitie)boeken. 

waarom dacht ik al die afleidingen nodig te zijn? waarom leidde ik mezelf af? en waarvan? lezen en schrijven? waarom? 

deze blogpost is een poging om iets weg te werken, of af te sluiten. bezweren, misschien. maar ik ben bang dat het een vorm van schrijven is die ik zal blijven herhalen. het is een poging naar mezelf toe te schrijven, mezelf te laten weten dat dit plaats vindt en dat het eerder plaats heeft gevonden. ik wil niet dat het nog een keer gebeurt maar meestal negeer ik de signalen, negeer de signalen, negeerde signalen. 

ik nam het niet serieus. het is een vorm van geweld. niet-schrijven is een vorm van zelfbeschadiging.

ik merk dat mijn schrijven en daarmee mijn denken (hierboven schreef ik ergens dat ik me afvroeg waarom ik ben gestopt met bloggen en ik wilde ook schrijven gestopt met denken maar dat moet hier staan. ik stopte mijn denkproces(sen) en zakte weg in een poel van onzin, een poel van niet-van-mij) — ik merk dat mijn schrijven en denken heel hard moeten werken om weer gevoel te krijgen voor hoe dat ook alweer ging, jaren terug.

maar het komt terug.

secret gardens

“the secret garden” (1993) is one of my favourite films. i love the idea of the garden as a symbol for our inner, most private and rich, selves.

(and the idea of sharing them. or not. is important to me as well.) 

i am wondering though, if i’m interested in gardens at all. i am interested in flowers. but when one is interested in flowers, one must be interested in flowery communities // and isn’t a garden just that? a community of plants. 

 * 

i have forever been trying to create space, a space. i’m not sure for whom. a space to share things — no, to gather things. let all the things i care about meet one another. 

(also just a space to not forget.) 

i always thought i needed something new, a new place to begin again. but i’ve decided i’m just going to use this space, this blog. a bit old-fashioned maybe, but other platforms/ social media just don’t work for me. modern life is too quick, there’s too much — i need slow, soft, quiet. i need nature and paints, and poetry (in all its forms and ways). 

i guess this is an introductory post. right in the middle of it all. 

(it’s summer, outside. not-the-right-flowers in bloom, the trees aren’t full yet. but it’s warm, not yet nine a clock in the morning but it’s warm. it’s lovely, a dream, but i also worry so hard about the summer that’s coming and all summers after this one. they seem to grow. i wish the world would calm down a bit.)

8 september 2023

the skies are empty. blue and empty (because winds are coming from the east). in the evening the emptiness turns red-orangy-- and a soft pale ochre; the wind dies down at the end of the day, and there's smog in the air. it's been quite warm, the past few days. too warm to go for walks, i miss them. i'm not doing very well. i barely sleep, and i eat because i must because this weather takes my appetite from me. i read. but i've only one chapter left and then there's nothing. i've ordered a few books but they won't be here today. maybe tomorrow.

the sea is on my mind. i wish i lived closer by the sea. it's the only thing i can think about. it's like a mantra, but not a good one. i'm too tired.

*

i've been reading books by irish authors: thin places by kerri ní dochartaigh, and two books written by easkey britton: salt water in the blood and ebb & flow. 

thin places is heavy. it's about how nature, the natural world, our world, can help us save ourselves. and it's about trauma; kerri ní dochartaigh went through a lot. she was born during ‘the troubles’. nobody knew how to deal with what was experienced daily, by many.

i could not deal with it when i first started it. it's quite confrontational.
it still feels heavy. but her work was mentioned by earskey britton in one (or two) of her books and i picked it up again; i finished it yesterday. i'm not sure how i feel about it. it is beautifully written but it's also a bit much: there's a constant stepping-back going on; a neverending push to find better wording for what she wants to communicate. and i understand that, i think i understand why it is happening; but for me it is a bit much: i feel things get lost because of the overwhelming amount of words she conjures up.

but, again, i get it: it is astonishing she was able to do that, it is quite an achievement to put so much of yourself in a book, with words on pages -- and i don't mean to say that she should have made this differently -- i wonder if i'm still dealing with the confrontational part of my relationship with this book.

it is a beautiful book.
at the moment i like it a lot for the way the writer experiences nature; how she feels about the natural world. it is just like i experience nature. (i actually just had a dragonfly come into this little space. the doors are open (i should close them, the day is getting hotter), there's a sound dragonflies make, a dry sound, a kind of ticking that remind me of something but i don't know what it is -- anyway, dragonflies play a particular role in thin places.)
i also like the title, a lot. it's what drew me to it.

the folklore of almost every culture holds room for these liminal spaces -- those in-between places -- not to be found on any map. are these thin places spaces where we can more easily hear the land, the earth, talking ot us? or are they places in which we are able to feel more freely our own inner selves? (p.53)

*

easkey brittons books talk about the sea. i was looking for books about the sea because i was (and still am) experiencing zeewee (this dutch word is related to heimwee, which talks of a deep longing for home, but it's a wee (longing) for zee (sea/ the ocean)) -- and then a youtuber i'm following, orla stevens, uploaded a new video, about a snorkelling artist residency she did:

she mentions easkey brittons book. i ordered it immediately. i've devoured both. i wish there was more. zeewee.

shall i be completely honest?
the sound of the sea is making me cry, lately.

there are things going on. i'm trying to find a way to live nearer to the sea. i'd also like to do work i actually like. 

*

i'm still drawing. skies, but recently a horizon has appeared. also something landcape-y; but mostly because of the movement i saw: lines. it's still lines i'm interested in.

a few days after i started these new kind of drawings, i stumbled upon the work of annemieke harkema. i'm loving her book natuur getekend. it's incredibly inspirational but i'm a little bit afraid of how much my work is related to her work; which feels really weird. because up until a week ago i didn't know about her. and my cloud sketches started to appear nine months back.

i'm a bit worried. confused. not sure about what. it's not like i will suddenly see things differently; because my drawings are all about what i see, and i think that is the case for annemieke harkema as well. and we all see different things; make different marks. 

i think it feels like we see the same thing(s). but i'm sure even if we do, which probably isn't even true, we'd still make very different work. 

i really want to draw. but there's not a cloud to be seen. drawing outside has been my favourite way of working. i need the clouds to return.

the poetry of space

i went to see the sea. it has been years since i saw the ocean and it’s been too long. i need empty horizons. it is so interesting how place and landscape work deeply into our being, soul even.

our relationship with landscape

how we don’t care about our surroundings equals us don’t caring about ourselves

/ but that’s not what i’ve been thinking about, lately.

i’ve been thinking about the sea a lot, the coast. our waddeneilanden. winds and clouds. their paths. seeing them come, watching their movements, development. shadows on water, waves.

the poetry of space.

all that ‘nothing’ that allows me to wander and wonder and watch. see.

it’s fields and oceans, for me.

when i wander around in my current surroundings i see so much destruction. i can’t imagine there’s less destruction near the coast, in the ocean, even though there seems to be less going on; everything is hidden beneath the waves, where air and land give way to water, salt or sweet, engulfed by another element.

but something about the immensity of the ocean, its currents and waves, its movements, its connection with the winds and the moon, makes it feel like a force that cannot be controlled, will not be controlled. and that gives me hope.

like the skies.

these are my homes.

*

i went to the sea and swam. well, barely, the waves were high and strong and i was mostly being tossed about but i was in the sea for a bit. it was heavenly.

i now miss the sea more than before. but that is ok. (i think.)